Acteurs als Paul Giamatti nemen we te veel voor lief. Iedereen waardeert ze, maar we moeten ze echt koesteren. Altijd betrouwbaar, ogenschijnlijk zonder enige moeite en zich schikkend naar de rol zonder de aandacht op te eisen. Zo af en toe krijgen ze de kans om te schitteren in een hoofdrol, zoals Alexander Payne nu voor de tweede keer heeft gedaan voor Giamatti door hem na Sideways een mooie hoofdrol te geven in The Holdovers.

De heerlijke character actor kruipt deze keer in de rol van Paul Hunham, een verbitterde leraar op een kostschool in het New England van begin jaren '70. Hij gedraagt zich alsof het leven zich actief tegen hem heeft gekeerd en heeft nog maar weinig vreugde in zijn werk. Wanneer hij de zoon van een invloedrijke senator laat zakken wordt hij gedwongen om tijdens het kerstreces te passen op het groepje leerlingen dat tijdens de feestdagen niet naar huis kan gaan.


Daarmee lijkt de titel al verklaard te zijn, maar al snel blijkt dat het gezelschap nog verder wordt uitgedund. Een van de leerlingen kan alsnog op skivakantie en nodigt de rest ook uit met de privé-helikopter, maar het gebrek aan toestemming van een voogd dwingt de jonge Angus Tully om als enige achter te blijven. Hunham en Tully krijgen zo de kans om elkaar beter te leren kennen, evenals kok Mary Lamb die zo haar eigen zorgen heeft.

De rest verloopt uiteraard zoals je verwacht; het drietal kibbelt continu en via diverse levenslessen komen ze nader tot elkaar. Dat wil niet zeggen dat het verloop niet onderhoudend is, integendeel. Het originele script van David Hemingson is terecht genomineerd voor een Academy Award, mede dankzij de slimme structuur en langzame onthullingen die ons meer en meer laten houden van de drie hoofdpersonages.

Paul Giamatti is geweldig in zijn rol van Hunham en weet wonderbaarlijk genoeg over te komen als zowel een klootzaak als iemand die je een hele dikke knuffel wil geven. Hij gaat komende zondagnacht waarschijnlijk verliezen van Cillian Murphy, maar wat zou het hem enorm gegund zijn om eindelijk zijn gouden beeldje te mogen ophalen.


Dominic Sessa beleeft hier zijn acteerdebuut als overblijver Angus en lijkt af en toe wat onwennig, maar hij houdt zich goed staande en zou zo weggelopen kunnen zijn uit Dead Poets Society. Hij zal vermoedelijk niet hetzelfde pad gaan bewandelen als Ethan Hawke, maar zijn prestatie is toch knap. Alles wijst erop dat Da'Vine Joy Randolph dit weekend wel het podium mag betreden om haar Oscarnominatie te verzilveren.

Het is dat we vooral Giamatti al zo goed kennen, anders had je me best wijs kunnen maken dat echt dit een verloren film uit de jaren '70 zelf was. Het ziet er niet alleen visueel zo uit, het verhaal en de personages ademen ook de tijd van de V.S. ten tijde van de Vietnamoorlog. Alexander Payne heeft hiermee wederom een eigenzinnige film afgeleverd met een solide script als basis, ondersteund door passend productiedesign en cinematografie en afgemaakt door zijn topcast.