De Britse cineast Jonathan Glazer is een fascinerend figuur. In de jaren '90 maakte hij diverse invloedrijke videoclips om daarna door te stromen richting het witte doek, maar anno 2024 heeft hij pas vier films op zijn naam staan. Stuk voor stuk eigenzinnig en ogenschijnlijk zonder enige link, al geven ze de kijker allemaal een ongemakkelijk gevoel.

Zijn nieuwste werk The Zone of Interest is gebaseerd op het gelijknamige boek van Martin Amis, een fictioneel relaas over een nazi-officier in Auschwitz die enigszins was gebaseerd op kampcommandant Rudolf Höss. Voor zijn Oscargenomineerde script gooide Glazer het echter over een andere boeg, in zijn verhaal zijn het daadwerkelijk Höss en zijn gezin die we volgen in hun dagelijks leven rond het beruchte concentratiekamp.


Voor de bioscoopganger zonder voorkennis duurt het even voordat hij of zij doorkrijgt waar we naar kijken. Glazer laat ons een vrolijk gezin zien dat vreugdevol in een rivier speelt en ontspant, maar eenmaal thuis wordt duidelijk dat hun tuin een muur deelt met die vreselijke plek. We krijgen de gruwelen nooit te zien, maar worden constant herinnerd aan de werkelijkheid door het gegil en geluid van pistoolschoten op de achtergrond.

De filmmaker toont ons hoe Höss zijn werk uiterst serieus neemt en als een goede bureaucraat bezig is alles efficiënter te maken, alleen gaat het hier over het vermoorden van enorme groepen mensen. Stalins "een sterfgeval is een tragedie, honderd sterfgevallen is een statistiek" had zomaar op het werk van de kampcommandant kunnen slaan.

Christian Friedel is sterk in zijn rol als de SS-officier, hij breng het duale karakter van Höss als zowel familieman als monster overtuigend over. Dat Sandra Hüller indrukwekkend is als zijn vrouw Hedwig zal inmiddels niemand verbazen, ze is dit jaar met deze film en Anatomy of a Fall dan ook te zien in twee Oscarfilms die kans maken op beste film en zelf genomineerd voor haar hoofdrol in die laatste.


Grote delen werden gefilmd in en rond het huis zonder aanwezige crew, de cast werd simpelweg gefilmd door een groot aantal vaste camera's. Dit moet volgens Glazer een "Big Brother bij de nazi's"-gevoel oproepen, maar eerlijk gezegd komt dat niet helemaal over. Zijn keuze om een terugkerend personage telkens met infraroodcamera's vast te leggen heeft wel het gewenste effect en doet enigszins denken aan zijn vorige productie Under the Skin, alweer een decennium geleden.

The Zone of Interest is verre van de eerste film over de gruwelen van de holocaust, maar uniek is hij zeker. Niet alle keuzes werken even goed, maar het is evengoed een belangrijke en knap gemaakte film die komende zondagnacht waarschijnlijk het gouden beeldje voor beste internationale film gaat opleveren. Daar kan niemand moeilijk over doen, zeker nadat Frankrijk de enorme fout heeft gemaakt om die andere film met Hüller niet in te zenden.